Moet je de hele dag stil zijn? Toen ik aan de mensen om mij heen vertelde dat ik op retraite naar Spanje ging, was dit de meest gestelde vraag. Al snel ervoer ik dat op retraite gaan zoveel meer is dan dat. We spraken, lachten en huilden veel. En als ik niets zei, luisterde ik naar de stem in mezelf. Want die was in deze week alles behalve stil.
Het was donker toen we aankwamen bij het huis van Ria en Wim in het Catalaanse Begur. De koffers kregen een plekje en er werd een wijntje in geschonken. De sterren fonkelden boven ons hoofd en de zee ruiste heerlijk dichtbij. Het was direct het eerste cadeautje van velen deze week. De herfst had in Nederland tenslotte al zijn intrede gedaan en wij zaten hier ’s avonds nog te genieten in de buitenlucht.
Sta stil
De eerste dag ging de wekker om half 7. Snel een ontbijtje, kopje koffie en dan voor het krieken van de dag vertrokken we richting de zee. Daar kwam ik letterlijk tot stilstand. Werk, projecten afronden, nieuwe hoofdstukken, pijnlijke ontdekkingen. Wat neemt een mens, letterlijk en figuurlijk, allemaal mee naar Spanje? Ik en al mijn hersenspinsels stonden daar. En de zon? Die kwam gewoon rustig op. Zoals ze elke dag doet. Mijn hartslag daalde en daarmee ook het besef hier in Begur te zijn. Met mijn voeten in het zand en mijn ogen op de zee gericht. En alles is goed. Nú is alles goed.
‘Met mijn voeten in het zand en mijn ogen op de zee gericht, wist ik: alles is goed’
Ria vertelt dat je de reis naar binnen gaat maken. Ze legt het niet uit. Want zo’n reis, dat moet je ervaren. Ik ervoer het zo: eerst lieten we alle energieën vrij stromen door mediteren, yoga en dansen. Heel veel dansen. Alles kwam boven borrelen. Als een lotus die bloeit in de modder, trokken we onszelf de eerst dagen door het slijk.
Verwerk je verdriet
Was het leven waaruit ik voor een weekje was ontsnapt dan zo vreselijk? Nee totaal niet. Daarnaast had ik mezelf voorgenomen om niet te gaan huilen deze week. What was i thinking? Om de reis naar binnen te maken en te luisteren naar je diepste verlangens, kom je ook langs –wat ik noem– het hoofdstuk onverwerkte verdrietjes.
Dinsdagavond, de week was doormidden. Wim en Ria hadden weer een heerlijke gezonde en vegetarische maaltijd gekookt. De zon zakte langzaam in de zee en de temperatuur was nog steeds aangenaam. We hadden net de laatste sessie van die dag gehad. En wij? Wij zaten er met onze ziel onder onze arm. We hadden letterlijk de bodem bereikt. Deze leuke, grappige, lieve lotusbloemetjes waren klaar om te groeien en te bloeien.
Kom terug, sterker dan ooit
Die reis in onszelf, waar Ria zo mooi over vertelt, gebeurde in de tweede helft van de week. Wat vertelt die stem in mij? Wat zijn mijn diepste verlangens? Waar word ik gelukkig van? Écht gelukkig. Door de vele wandelingen, vroege zwemsessies in de zee, ontdekkingstochten, leesmomentjes en lachwekkende sketches, werd de stem in mij steeds luider. “Dit is wat ik wil”, riep het hard in mij. En… “Dit is absoluut niet meer wat ik wil. Dit ga ik doen. Dit ga ik worden. Dit wordt de stip op mijn horizon.”
En geniet van het leven
Wat ik heb geleerd deze week? Ga de natuur in, vind stenen en veren, knutsel en creëer, reflecteer je hersenspinsels, wees stil, luister naar jezelf, lach hardop en dans desnoods de macarena aan de rand van het zwembad. Maar vooral: mooi mens, geniet van het leven. Want dat leven is ontzettend mooi!
Dit artikel is geschreven door Laura. Zij deed mee aan de eerste retraiteweek in Spanje in september 2018.
